سال 1383، گمانم همان سال بود که دیدمش. امسال دست‌کم 10 سال از اولین دیدارمان می‌گذرد.
دوستی ما آرام شکل گرفت، به روایت او خیلی دیر، به روایت من خیلی دور. شاد و پر انرژی بود، بلند می‌خندید و از همه مهم‌تر این‌که ته لهجه‌‌اش، برای من خوشایند بود وتنها کسی بود که می‌توانست مفهوم «جنده پری» را بفهمد. همیشه فکر می‌کردم دوست شده‌ایم، هرچند دیدارمان گاه ماه‌ها به تاخیر می‌افتاد. الان فهمیده‌ام که من این‌طوری‌ام که خیال می‌کنم رابطه‌ای شکل گرفته، بعد با آن خیال پیش می‌روم، نزدیک‌تر نمی‌شوم چون از زیادتر نزدیک شدن می‌ترسم، معذبم انگار و حس مزاحم بودن و شدن را دوست ندارم. اما فکر می‌کردم با هم دوست بوده‌ایم افتان و خیزان، چون من از یک داستان عشقی مهمش با خبر بوده‌ام، همان که بابتش لاغر شده بود… یادم می‌آید که بهش زنگ می‌زدم تا ببینم داستان‌شان چه می‌شود؛ گاهی هم پندهایی داده بودم تا جایی که یادم هست. یادم هست یک بار توی جاده‌ی شمال، وقتی که هنوز از آن احساس غمگین بود، مدتی طولانی با تلفن با هم حرف زده بودیم. خیلی جزئیات دیگر از رابطه‌مان یادم هست، آرایشگاهی که می‌رفت، مدل ابروهایش و این‌که کجا می‌رفت برای خواهرزاده‌هایش عیدی بخرد و برای پدرش هدیه‌ی تولد چه خریده بود و این‌که چقدر دوست‌شان داشت. تولد خواهرزاده‌هایش را یادم هست، عروسی برادرش را هم. می‌دانست داستان‌هایی را که من از دوستان دیگرم برایش می‌گفتم، داستان‌هایی که در یک کافه‌ی کوچک زیر پله تعربف می‌کردم. حتی شب‌هایی تا صبح در خانهی من حرف زده بودیم، خندیده بودیم از ته دل. رفته بودیم رستوران بارها، به مهمانی‌هایم آمده بود. موهایش را یادم هست که در یک مهمانی باز کرده بود، سیاه و پرپشت، غر می‌زد که رفته آرایشگاه و زیر روسری موهایش خوابیده. ساعت 12 نشده می‌رفت تا به دام خفاش شب نیفتد.
دوست بودیم سال‌ها به نظر من، اما چیزهایی هم بود که خالی بود. من فکر می‌کردم حد شناسی و ادب است، او هم هرگز از مرزهایی پا جلوتر نمی‌گذاشت. زیادی مودب بود، هرگز سوال نمی‌کرد که چه شده و چه قرار است بشود. آنقدر سوال نکرده بود که زندگی من شده بود پر از راز. دلم می‌خواست بگویم من که دل کوچکی دارم در راز نگه‌داری… آن هم راز خودم که هیچ وقت مطمئن نبودم که از گوشه و کنار به گوشش نمی‌رسد.
دوست بودیم سال‌ها، آن قدر که وقتی مریض شدم سخت، آمد به دیدم. قرص‌هایی می‌خوردم که زمان را از من می‌دزدید. خودم بودم، بدون حافظه. زندگی‌ام شده بود لحظه. نه می‌دانستم قبلش چه شده، نه بعدش را پیش‌بینی می‌توانستم بکنم. همان روزهایی که گل می‌خریدم برای خودم از گل‌فروش‌های دور میدان ونک و فردا می‌پرسیدم این گل‌ها را کی گذاشته روی میز. روزهایی که توی سرم سیاه شده بود و حفره‌های تودرتوی تیره مغزم را پر کرده بود. یکی از همان روزها بوده انگار. او آمده است دیدنم. پیش مادرم بوده‌ام. کی آمده؟ بعدازظهر؟ عصر؟ شب؟ نمی‌دانم. وقتی برایم تعریف می کرد، زمانش را نگفت. شنیده بود حالم خوب نیست، زنگ زده و پرسیده بیایم پیشت؟ گفته‌ام بیا و آمده است. با هم حرف زده‌ایم. شاید شام هم خورده‌ایم. بعد برگشته‌ایم توی اتاق، من به کسی تلفن زده‌ام… کسی به من تلفن زده… یادم نیست، حتی یادم نیست وقتی او تعریف می‌کرد، چه گفت. اما من حالم بد شده باز. گریه کرده‌ام. رو کرده‌ام به او و گفته‌ام اصلا تو چرا این‌جایی الان… باید فلانی الان این‌جا باشد… اسم دوستی را آورده‌ام، زنگ زده‌ام به آن دوست، گریه کرده‌ام. او لابد نشسته بوده آن‌جا. برایم نگفت چه می کرده آن لحظه، کجا نشسته بوده، اما می‌توانم تصور کنم هیکل ظریفش را روی تنها صندلی آن اتاق، یا لبه‌ی تختی که من رویش افتاده بودم. برایم گفته که معذب شده که آن‌جا چه می‌کند، به خودش گفته باید برود، مادرم آمده، من قرص خورده‌ام… نمی‌دانم چه شده بعد… خوابیده‌ام؟ بیهوش شده‌ام؟ آه… لعنتی چرا یادم نمی‌آید؟ بعدش لابد این‌طوری بوده که او رفته، قبل از ساعتی که خفاش شب بیاید، سوار ماشینش شده، رانندگی کرده تا خانه و فکر کرده به این‌که… نمی‌دانم. نمی‌دانم.
من چند وقت بعد خوب شده‌ام. یادم نیست کی.
بعدها اس‌ام اس‌هایی را که برای دیگران فرستاده بودم خواندم… به بعضی‌ها فحش داده بودم. برای بعضی‌ها شعر فرستاده بودم. برای او چه؟ نمی‌دانم چه چیزی در درونم بود، اما می‌دانستم باید بیاید و با هم حرف بزنیم. دعوتش کردم برای استخر، باز در خانهی مادرم. برایش از چیزهایی گفتم که در آن هفته‌های بی‌خبری گذشته بود. قطره‌های آب را روی تنش یادم هست، تکیه داده بودیم به لبه‌ی استخر و پاهایمان را تکان می‌دادیم و من حرف می‌زدم. هیچ وقت آدم شنا کردن نبودم، اما یادم هست که او می‌گفت گاهی بعد از کار، می‌رود استخر، تنها، چند دور شنا می‌کند و برمی‌گردد. تنها؟ چطور تنها می‌رود استخر؟
برایش نگفتم چه بلایی سرم آمده. نگفتم چرا حالم خوب نبود. نپرسید. نگفتم. بهش گفتم ساک استخرش را بگذارد توی صندوق عقب، بیاید خانهی ما، اما هرگز دوباره نرفتیم استخر.
دوست بودیم با هم؟ من میگویم بودیم و او مطمئن نیست. برایم مهم بوده بودنش، چند خط برایش نوشته بوده‌ام توی وبلاگم برای تشکر. دوستم بوده است.
بعدها یک جایی واقعا رابطه‌مان نفس‌گیر شده، شب‌هایی که می‌رفتیم پاستاخوری، وقتی اولین بار رفتم خانه‌اش، وقتی شب ماندم، وقتی توی حمامش دوش گرفتم، وقتی دست زدم به کتاب‌های کتابخانه‌اش. وقتی برایم لوبیاپلو پخت با سالاد شیرازی و برایم دلستر خنک آورد و ژله‌ی مخصوص.
توی همان نفس‌گیری بود انگار، توی کوران حوادث که می‌رفتیم «خرید» و «حراجی»، کمی گذشته از 13 آبانی که رفتیم هفت تیر، چند وقت بعد از ناهارخوردن‌هایمان توی غذاخوری محل کار، شاید همان نیمه شبی که توی راه فرودگاه امام، برایش پیام خداحافظی فرستادم و آن هواپیما هرگز مرا با خودش نبرد… یک‌جایی رابطه‌مان نفس‌گیر شد، آن‌جایی که توی بازداشت یک‌نفس درباره‌ی کشک‌بادمجانی که پخته بود حرف می‌زدم و درباره‌ی مسابقه نکست پرشین استار که‌آن شب پخش می‌شد. وقتی که یک میلیون بار به هم می‌گفتیم: «امروز در کوفه غوغایی برپاست» و هزار بار از هم می‌پرسیدیم: «شیب؟ بام؟» آن‌جایی که ترانه‌های مشترکی را زمزمه می‌کردیم و به جرز یک دیوار می‌خندیدیم. به او گفته بودم چقدر دوستش دارم و برایم مهم است؟
همان روزها بود انگار که می‌دانستم می‌روم و برنمی‌گردم. همان روزها که شده بود گریه‌کنان زنگ بزنم بهش و بخواهم بروم پیشش- بدون‌آن‌که او چیزی بپرسد و من چیزی بگویم – توی همان روزهای نفس‌گیر که دور میز غذاخوری گرد من پیتزا می‌خوردیم، همان وقت‌هایی که پی ام سی آهنگ «تشنه‌ی لب‌هاتم/ منو بی‌تابم کن/ منو با لالاییت/ دوباره خوابم کن» پخش می‌کرد، همان ایام بهار عربی و بحث‌های سیاسی… همان روزها بود که سکوت کرده بودم دوباره، توی ذهنم عقب می‌زدم داستان رفتن را، با حس «بهتره درباره‌ش حرف نزنیم»، که «هنوز زمانش نرسیده»، که «دم رو غنیمت بشماریم حالا که با همیم.» به شهر به کوچه، به صورت مادر و پدر و برادر و خواهر، به صورت او، به هیچ چیز جوری نگاه نمی‌کردم که انگار قرار است همین فردا، همین چند روز دیگر، برای همیشه بروم. یک‌جوری باشیم انگار همیشه هستیم. خب او که قرار نبود بیاید هیچ‌وقت. شاید دو سال پیش حاضر بود بیاید، اما این اواخر آب پاکی را ریخته بود روی دستم که نمی‌تواند بیاید، نمی‌خواهد، می‌خواهد پیش خانواده‌اش باشد. پس چرا باید می‌گفتم دلم هری می‌ریزد پایین از فکر رفتن؟ چرا باید شب‌های پرنور خانه‌اش را خراب می‌کردم؟
شنبه بود آن روز که می‌خواستم بروم. شب قبل توی تاریکی خیابان‌های تهران، به نور چراغ‌هایی که روی شیشه‌ی ماشین می‌افتاد نگاه می‌کردم و گریه‌ام بند نمی‌آمد. نگفته بودم که فردا می‌روم. هنوز نگفته بودم. می‌خواستم مثل همیشه‌ی عمرم لال شوم، اما رضا نگذاشت. بهم گفت نامردی است. حس بدی پیدا خواهد کرد. من دوستش داشتم. نمی‌خواستم نامرد باشم. نمی‌خواستم حس بدی پیدا کند. زنگ زدم بهش، گفتم یک دقیقه می‌آیم تا دم در.
وقتی داشتم کد زنگ خانه‌اش را فشار می‌دادم، به رضا گفتم این آخرین بار است. حتی نمی‌توانستم برای آخرین بار خانه‌اش را ببینم. مبل راحتی‌اش را، میز شیشه‌ای اش، کتری‌اش را که آرام می‌جوشد و تختش را آن گوشه‌ی اتاق. خودش را دیدم اما. توی تاریکی، زیر نور کمرنگ جلوی در. دست به سینه بود. می‌خندید. گفت بروم به سلامت و خوش بگذرانم. فکر می‌کرد برمی‌گردم… فکر می‌کرد برمی‌گردم؟
چند روز بعد توی چت با هم حرف زدیم. تظاهر کردم خیلی خوشحالم. که دارم خوش می‌گذرانم. که آن‌جا خارج است و خارج جای خوبی است. قلبم داشت سوراخ می‌شد. همان‌جا چیزی از روی امواج اینترنت رد شد و به او رسید. فهمید.
××××××
دو سال تمام، با او از پشت سطرهای سفید حرف زده‌ام، از پشت کلمه‌های بی‌جان با او خندیده‌ام. با کلمه‌هایش که تندتند می‌نوشته و آرام آرام ظاهر شده روی جعبه‌ی کوچک چت، گریه کرده‌ام بارها و به هق هق افتاده‌ام. توانسته‌ایم با حروفی که یکی یکی توی صفحه به هم می‌چسبند درباره‌ی خاطره‌هایمان حرف بزنیم، درباره‌ی آهنگ‌های این روزها، درباره‌ی صدای خواننده‌‌ای که توی ماشین او تا خانه پخش می‌شود و درباره‌ی حرف‌هایی که نزدیم… هرگز نزدیم. او نپرسیده، من نگفته‌ام، من نگفته‌ام، او نپرسیده. گاهی صبح که از خواب بیدار می‌شوم به این فکر می‌کنم که اگر این روزها ادامه پیدا کنند و او همیشه همان طور پشت کامپیوترش بماند و من همیشه همین‌جا، داخل این قاب کوچک، پیر بشویم، بمیریم، چقدر برایم ناامیدکننده است… مگر می‌شود یک عمر با خطوطی که دیگر حتی سربی هم نیستند و مجازی‌اند، با یک آدم حرف زد، بی‌شنیدن زنگ صدایش، لمس دست‌هایش، بوی بودنش؟
درگیر رابطه‌های غیرضروری، آدم‌های بی‌فایده. شمارش احمقانه لایک‌های غریبه، انتظار محبت و توجه از رهگذران و اکسپت شدن از طرف فضول‌های محله. کسی آزارم می‌دهد. کسی می‌خواهد روحم را خط‌خطی کند. توی ذهنم با او حرف می‌زنم. میگویم که گریه کرده‌ام بارها از زور غصه در تنهایی و دلم خواسته زود یک جایی، وسط کارهای روزنامه، وقتی دارد صفحه‌ها را رد می‌کند و خبرها را می‌بیند و می‌گوید شلوغم، گیرش بیاورم و برایش بگویم که خسته‌ام و طاقتم طاق شده. بعد یکهو، یک روز، توی همین خطوط بی‌خط مجازی برایم خاطره‌ی آن روز را می‌گوید، آن روز که آمده و من نفهمیده‌ام، آن روزی که وجودش را حس نکرده‌ام، در حالی که بوده، توی اتاقم بوده، با من حرف زده، من زنگ زده‌ام به یکی دیگر، اسم یکی دیگر را آورده‌ام، به او گفته‌ام جای او باید کس دیگری این‌جا باشد و قرص خورده‌ام و خوابیده‌ام…
از خودم خیلی بدم می‌آید، از خودم توی آن اتاق، از خودم توی این اتاق، از خودم این همه دور.
بدم می‌آید از این‌که آدم‌های توی اتاق فکر می‌کنند کسی پشت تلفن هست، از این‌که دارم با کسی پشت تلفن حرف می‌زنم و آن لحظه نمی‌گویم که چقدر آدم‌های توی اتاقم را دوست‌تر دارم.
دوست خوب من، آدم توی اتاقم، دوستِ ساکت ِ هرگز چیزی نپرس، دوست عزیزتر از همیشه… ممنون که آن روز را به یادم آوردی.
ققنوس 